Yalnızdı. O soğuk, beyaz renge boyanmış, yabancı odanın içinde günlerdir yalnızdı. İlk günler düşünmeyi denedi, olmadı. Ardından düşünmeyi de bıraktı. Şimdi sadece duvardaki beyazın içinde kaybolmayı beklemeye başlamıştı.
Her geçen gün daha da beyazlaşıyor, her geçen gün soğuk duvarlara daha da yaklaşıyordu.Uyumuyordu. Getirilen yemeklere dokunmuyordu. Kendisinden korkmaya başlamıştı. Odada bulunan tek aksesuar ya da tek arkadaşı olan; yalnızlığını paylaştığı aynadan da artık korkuyordu. Adını unutmuştu. Çünkü artık hiçbir şeyi düşünmediği gibi, adını da düşünmüyordu. Birkaç gün sonra duyamıyacağının da farkına vardı. Çünkü sesleri unutmuştu, kendi sesini bile... Yavaş yavaş gözleri bulanıyor, yakında onların da kendini terk edeceğini biliyordu. Annesinden sonra şimdi de sesi ve gözleri onu terk edecekti. Korktu. Günlerden sonra bir şeyler hissetti ve ilk defa kalbinin korkuyla attığını duydu!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder